Köşede karşılaştık. Ben yolun karşısından onlara selam verdim onlarda bana.
Kadın ameliyat sonrası doktorunun tavsiyesi üzerine tam da bu saatlerde ben öğlen eve koştururken çıkardı yürüyüşe. Yanına hayat arkadaşı ki bu lafı çok hak eden bir eşti, kolkola yürüyorlardı. Çok çalışkanlardı, saygılıydılar, yüzlerinde hep bir gülümseme olurdu. 25 yıldır apartmanımızda çalışıyorlardı.
Hava öyle güzeldi ki, erken gelen baharın habercisi güneş gözlerimi kamaştırmıştı.
Koşarak merdivenlerden inip kapıya vardım. Postacı bir sürü mektup bırakmıştı kutuların altındaki rafa.
Bir sürü bankanın yolladıkları, hani içinden okunmadan çöpe giden kağıtlarla dolu olan faturalar, sonra telefon, elektrik faturaları.
En altta zarfının içinden çıkmış pembe bir kağıt.
Merakla açtım.
'' Merve' m ''
diye başlıyor.
Sanki bana yazılmış gibi içimde bir heyecan.
'' Sen benim en iyi arkadaşımsın, ama sen benim kötü arkadaş olduğumu düşünüyorsan öyle olsun, ama ben seni çok çok çoook seviyorum''
Altta bir kalp,
içinde harfler,
'' bu kalp hiç solmasın,
ben seni çoook seviyorum ''
Bir an durdum.
Önce bir aşk mektubu diye düşünürken okumaya devam edince iki iyi kız arkadaşın küsme sebebiyle diğerine yolladığı mektup olduğunu anladım.
Öyle hoşuma gitti ki!
Sadece arkadaşını çok sevdiği ve kaybetmek istemediği için bir kız arkadaşın diğeri için yazdığı bir özür mektubu.
Ve ne kadar değerli, özel.
O küçücük kalpten geçenler nasıl da kağıda yazılmış eğri büğrü.
Düşündüm en son nezaman mektup yazdım ya da mektup aldım,
faturalar dışında.
Posta kutuları artık sadece faturalar, yeni açılan kebapçılar, kuaförler, eve en hızlı servis yaptığını söyleyen pizzacıların broşürleriyle dolu.
Mektubu katladım, pembe zarfına dikkatlice koydum.
Diğer postaların en üstüne görünür bir şekilde yerleştirdim.
Yüzümde bir gülümsemeyle asansöre bindim.
Öğle tatilim bitip evden çıktığımda giderken zarfın olduğu rafa baktım.
Yoktu:)
Merve dedesi ve anneannesiyle okul dönüşü görmüştü mektubu ve almıştı:)
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder