Pencere

O kadar yorgunum ki!
Dün 3 yıldır oturduğum odamdan, eski, 5 yılımın geçtiği odaya geri döndüm.
Farklı bir köşeden, tanıdık duvarlara, dolaplara bakıyorum.
En sevdiğim pencerenin kenarında masam.
Başımı kaldırınca rüzgarla sallanan dalları, yaprakları görüyorum.
Tam karşımda şu an kullanılmayan, soğuktan terk edilmiş,
kreşin renkli kaydırakları var.
Yazın bahçesi çocuk sesleriyle cıvıl cıvıl olur, biliyorum.
Taşınmam mecburiyetten, bir türlü çözülemeyen kokudan dolayı oldu.
Yorgunum, onca dosya, proje elden geçti.
Yeni odamda da değişiklikler yaptık.
Şimdi yine aynı ekrana bakar, aynı çayı yudumlarken,
bildiğim, tanıdığım, fakat artık yabancılaştığım bu odaya ve ortama alışmaya çalışıyorum.