Yeni ev

İnsan ipin ucunu bırakınca bir daha toparlıyamıyor. Şöyle bir baktım da neredeyse 2 ay olmuş buraya yazı yazmayalı. Ama hergün gelip tıpkı yeni bir ziyaretçi gibi sessizce yokladım sayfamı. Sizler de beni yalnız bırakmadınız, çok teşekkürler!
Yazmayınca bir süre sonra da yazamaz oluyor insan. Oysa yaşanan pekçok şey, biriken yeni anılar oldu bu sürede. Genelde bloglarda da var bu durum. Herkes daha az yazar ve ses verir oldu sanki.
Benim sessizliğim biraz tembellik biraz da taşınma durumundan oldu.
Artık yeni evimizdeyiz.
Herşey bir anda sanki sihirli değnek dokunmuşcasına gelişti.
Bir anda ev alındı, bir baktık ki biz tadilat için yeni seramikler, dolaplar seçiyoruz.
Her haftasonumuz bir koşturmayla geçti.
Neredeyse mevsimler bile değişti bu kısa sürede. Güneşin yakıcı etkisi yerini soğuk ve beklenen yağmura bıraktı.
Şimdi çokta yabancısı olmadığımız yeni bir apartmanda, farklı bir yerden bakıyoruz dünyaya. Oturduğumuz koltuk aynı, fakat pencereden görülenler farklı.
Tadilat işleri boyunca bir anneannede bir babaannede kaldık. Elde çantalar, farklı yataklar, farklı pencereler gördük.
Herşey gibi bu durumda değişti, artık eski eşyalarımızla yeni bir evde yaşama devam ediyoruz.
İçeri girince yeni boyanmış duvarlarla karşılaşıyoruz. Herşey bir başka görünüyor gözümüze.
En zor kısmı da Neva ' nın alışma süreci. Evinden başka yerde pek uyumayan, sıkılınca hemen eve gidelim diye tutturan Neva yine başladı '' anne artık evimize gidelim''. Ben artık evimiz burası dedikçe o kabüllenmedi. Bu durum tam olarak geçmiş sayılmaz aslında.
Bir orada bir burada kaldığımız zamanların birinde '' anne bizim evimiz yeresi '' diye sorunca içim sızladı.
O bile küçücük haliyle alışkanlıkları devam etsin, hep aynı odada oynasın istiyor. Neyse ki yeni evimiz de ona çok daha güzel bir oda hazırladık. Hem artık büyüdü ya yatağını da büyüttük, bebek yatağından kurtulduk. Şimdilerde etrafı keşfetmekle ve tüm çekmeceleri karıştırmakla meşgul:)
Neva bu arada büyüdü, hatta kendisi bile işine gelen konularda '' ben artık büyüdüm '' deyip çıkıyor işin içinden. En büyük sorunumuz ise yemek tabii ki! İşine geldiği gibi yemek tek tercihi!
Geçen zamanla beraber daha bir yakın arkadaş olduk birbirimizle.
Akşamları kapı da bekliyor beni, sarılıp öpüyoruz birbirimizi. Arada işe gitme diye tuttursa da atlatıyoruz bu durumu da...
Bir evi yuva yapan şeyin ocakta kaynayan çay, içilen sıcacık bir çorba ve kapıyı açan güler yüzler olduğunu bir kez daha anladım. Gezgin günlerimizden sonra artık kendi ocağımızda da dumanı tüten sıcak bir yemek yemenin, buharlanmış mutfak camından dışarıyı seyretmenin hazzını yaşıyorum şu günlerde.